at the end of the story..

İnsanlar değişmez..

Kendinizi hikayenin bu kritik noktasına inandırmak zorundasınız…

Kalkarsın onca zamanın üstüne seni çöp torbası gibi fırlatmış , ucuz vücutlarda , basit cümlelerde harcamış , iyi olmanı dilemeyi bırak en kötü olman için elinden geleni yapmış birine kalkarsın bir gün tek bir soru sorarsın ; ” Nasılsın ? ” ..

Nasıl olduğunu en baştan önemsememen gerekiyordu. Bunu biliyor olman gerekiyordu. Her şeyin aynı kalacağını , insanların asla değişmeyeceğini …

Sonra kalkar gelir. O günleri sanki yaşayan o değilmiş de içine giren şeytan adına af diliyormuş gibi özürler diler.. Af diler. Gözyaşları akıtırlar . Ya dersin 256556. sefer de anlamış galiba helal olsun .

Tak

…

Hiç bir şey değişmemiştir. Hiç bir şey değişmez… İnsanlar aynıdır. Aynı kalır. Her şey aynı kalır. Sizi yine acıtırlar.. Size yine – olmanızı istediğiniz -cümleler savururlar . Dostunuz olmayan insanların , dostluğunu kalkıp da önemsemeyin. Dostunuz olan insanlar , sizi var gücüyle acıtmak için uğraşmazlar. Dostunuz olan insanlar ” senin mutluluğun , benim mutluluğum ” diyerek , ilk fırsatta canla başla sizi nasıl paramparça edeceklerini düşünmezler.

Bu tarz insanların gidişi hoyratça olsa da en azından gidiştir. Bunun bir gidiş olarak kalmasını sağlamak için her şeyi yapın.

Çünkü hikaye hep başa saracaktır. Sizi ne kadar sevdiği önemsiz. Bazı şeyler hep başa saracaktır. Sizi ilk fırsatta yerle bir etmeye çalışan insanları uzak tutun hayatınızdan.. Sizin kim olduğunuzu bilip / bilmeyip ; neyse..

Bazı insanlar sizi hiç çekinmeden incitirler ve bu istikrar değişmez.